Onları en iyi ifade eden belgeler olarak da Kürdistan Devriminin Yolu’ndan Demokratik Uygarlık Manifestosu’na kadar olan bütün çözümlemeler dizisini incelemek esastır.Önderliğin felsefe, teori, ideoloji, strateji ve taktik olarak, yine örgüt ve yaşam olarak gerçekleşmesinin izahı, bu değerlendirmelerde mevcuttur. Önderliğimiz, kendi kendisini en yoğun ve en fazla ifade eden, tanımlamaya çalışan bir önderlik gerçeğidir. Kuşkusuz ifade ettikçe ve tanımladıkça önderlik gelişiminin kavranma durumu da ortaya çıkıyor. Tarih boyunca en kalıcı peygamberler, kendilerini yazılı hale getirenler veya getirtenler olmuştur. Filozoflar, eylem adamları, düşünürler, ideolojik ve siyasi liderlikler açısından da durum böyledir. Marks boşuna o kadar yazmamış veya Lenin o denli eylem içinde olmasına, örgüt ve pratikle ilişkili bulunmasına rağmen, bu kadar yazılı ifadeyi boşuna geliştirmemiştir. Kendi tanımlarını kendilerinin yapması için bunu geliştirmişlerdir. Dolayısıyla Apoculuğun ne olduğunun doğru anlaşılması için Önderlik değerlendirmelerine ve yaşamına bakmak gerekir.
Apoculuk bir düşünce ve eylem gücüdür
Önderlik, “Ben de Apocu militan olmaya çalışan biriyim” diyordu. En fazla Apocu olmaya çalışan, onun sözcülüğünü yapan, ölçülerini veren, özelliklerini ortaya çıkaran, felsefesini ve ütopyasını oluşturan, ahlakını yaratan militan oluyor. Önderliğin kendi tanımını kendisi geliştirmek istediği ve bu yönlü çaba harcadığı kadar, başkaları da bunu yapmaya çalışıyorlar. Herkes kendine göre tanım yapabilir, fakat tanımlar ancak yapanların olur. Önderliğin yaptığı tanım da, kendine ait olur. Buradan bakarak Önderlik olgusunun en iyi, objektif ve gerçekçi biçimde ancak kendi tanımıyla ele alınıp değerlendirebileceği görülebilir. Başkalarının tanımı, onların bakış açılarını yansıtır. Önderlik tartışılıyor ve daha fazla tartışılacak. Her düzeyde tartışma, değerlendirme ve tanım getirme olmalı, fakat şu bilinmelidir ki tanımlar, yapanlara ait olur. Bu nedenle olguyu ele alırken başkalarının yaptığı tanımı doğru ve gerçekçi bir veri olarak ele almamalıyız. Önderliği doğru anlamak, özümsemek, dolayısıyla Önderliğin yeterli, etkili ve doğru bir uygulayıcısı haline gelebilmek için olguyu kendi gerçekliğiyle öğrenmek, tek doğru yoldur.
Bu bakımdan eksiklikler var. Birinci olarak olguyu kendi tanımı ile almıyor, Önderliği kendi gerçekliği üzerinde değerlendirmiyor, kendimize göre değerlendirmeye çalışıyoruz. İkinci olarak kafa yormuyor, değerlendirmeye ihtiyaç olmadığını düşünüyoruz. Bu da kendi yaklaşımlarını gizleme eğilimini, yani nasıl algıladığını ve anladığını dışa vurmamayı içeriyor. Dolayısıyla bireyin neyi anlayıp neyi anlamadığı, olguyu nasıl ele aldığı belli olmuyor. Bunun aşılması gerekir.
Önderlik gerçeği kendini tanımladı: Apoculuk bir düşünce ve eylem gücüdür. Bazıları bu hareketi salt bir pratikçilik olarak gördüler. Özelikle Türkiye’deki sol çevrelerde Apoculuk uzun süre öyle algılandı. Bu yanlıştır. Apoculuk yalnız başına bir pratik gücü değil, aynı zamanda pratiğe yönelen büyük bir düşünce gücüdür. Yani Önderlik gerçeğinde düşünce ve pratik bütünlük var, dolayısıyla etkili ve çözümleyici pratiğe, kapsamlı ve derinlikli düşünce ve tahlil gücüne dayanıyor. Hatta şöyle bir hat bile izleniyor: Düşünce gücü fazlasıyla var. Önderlik gerçeğinde pratikte yapılanlardan ders çıkartarak ve kendi tecrübesinden öğrenerek ilerleme durumu var, ama pratiği geliştirebilmek için fazlasıyla aydınlatma da var. Neredeyse izlenecek pratik baştan sona çiziliyor, sonra uygulamaya geçiliyor. Bu doğru bir durum mudur? Aslında çok doğru sayılamaz, çok gerekli de değil, ama Kürdistan koşulları bunu gerektirdiği, Kürdistan’da örgüt kurabilmek ve eylem yaratabilmek için bu denli izah ve açıklamaya ihtiyaç duyulduğu için böyle olmuştur. İnsanlar böyle bir bilinçlenme içine alınmazlarsa örgütlenmiyor, doğru ve etkili eylem yapamıyorlar. Dolayısıyla Önderlik gerçeği böyle bir tahlil gücü geliştirmeye ve böyle bir yol izlemeye somut koşullar tarafından adeta zorlanıyor. Somut koşullar öyle olunmasını gerektiriyor. Demek ki, bir düşünce ve eylem gücü olma gerçeği var.
Apoculuk insanlığın özgür, eşit ve adil bir yaşama ulaşması için iğne ucuyla kuyu kazma tarzında bir çalışma yöntemiyle, ödünsüz ve çıkarsız bir mücadele yürütmeyi ifade ediyor. Salt siyasi iktidarla bağlantılı bir olgu değil, toplumun değişim-dönüşümü ve gelişimiyle daha özgür, eşit, adil ve paylaşımcı bir yaşama kavuşmasıyla ilgilidir. Bunu sağlamak için mücadeleyi içeriyor. Dolayısıyla Apoculuk bir mücadelecilik gerçeğidir. Bunun doğru anlaşılmasında yarar var. Çünkü mücadele etmek yerine Apoculuğu özgürlük, eşitlik, adalet ve imkan dağıtan bir kurum olarak algılama durumları oldu. Dolayısıyla kendine göre değerlendirme yaklaşımı oldu, ki bu da hatalı ve eksik oldu, Önderlik çizgisinin tanımını içermedi. Yanlış yaklaşımlar ve beklentiler içinde kaldık, kendimize ve dışımıza karşı bir çizgi doğrultusunda sürekli ve etkin mücadele yürüten konumda olamadık. Mücadeleci konum kazanamadık ya da mücadelede doğru bir tarz ve yöntem edinemedik. Her ikisi de bizde çok fazla görülen durumlar oldu. Oblomovca duruş, tembellik çok fazla var. Gevşek duruşun diğer yanı da mücadeleciliktir, ama bu nasıl bir mücadeleciliktir? Ölçülü, kurallı, örgütlü ve bir amaca bağlı değil; geleneksel Kürt tarzında gerçekleşen bir mücadelecilik oluyor. Buna isyancı tarz da denilebilir. Kazanmayı öngören, dolayısıyla kazanmayı sağlayacak ölçülere sahip olan değil; kırıp döken, sadece mücadele eden, dolayısıyla tepkilerini ortaya koyan bir mücadeledir. Apoculuk ise ne mücadelesizliktir, ne de bir isyancılık, yani yalnız başına kırıp döken bir mücadelecilik değildir. Her iki durumdan farklı olarak eski, geri ve gerici olanı aşmayı ifade ediyor, ama aştığının yerine yenisini koymayı da içeriyor, yani ortada bırakmıyor.
Apoculuk sosyalizmi ideolojik olgu olarak ele alıyor
Apoculuk sosyalizme nasıl yaklaşıyor? Sosyalizmi nasıl ele aldı ve geliştirdi? Sosyalizmi nasıl tanımladı ve yaşamsallaştırdı? Burada bir bakış açısı ve felsefi bir çerçeve var. Sosyalizm anlayışına ve ideolojik yaklaşımına her şeyden önce bu felsefe ve bakış açısı yön veriyor. Dolayısıyla bu felsefenin kavranması gereklidir. Eklektik, yüzeysel veya dar değil; son derece bilimsel, değişimi esas alan bir yönteme dayanan, Kürdistan koşullarını gözeterek ona çare olmayı, ihtiyacını gidermeyi içeren bir felsefedir. Dolayısıyla bu felsefenin insanı, toplumu, yaşamı ve mücadeleyi ele alış tarzında özgünlükleri var. Çünkü genel geçer felsefi ölçüler Kürdistan’da işlememiş, bu olgu üzerinde çözüm üretmemiştir. Çok yaratıcı ve değişim karakterine uygun ele almayan yaklaşımlar hiçbir sonuç doğurmamış, çok katı ve dogmatik kalıpların ortaya çıkmasına –ki bu da çok sınırlı olmuştur– yol açmıştır.
Birçok eğilimin kendini tanımlama veya açılım sağlama düzeyi çok dar ve yetersizdir. Örneğin reformist milliyetçilik, solculuk olarak ortaya çıktı, hatta marksist-leninist olma iddiasında bulundu. Bilimsel sosyalizmi esas aldıklarını dile getirdiler, ama bütün bu öğretiler adına ortaya koydukları düşünce kırıntı düzeyindedir, hiçbir derinliği, kapsamı yoktur. Kürdistan’daki toplumu ve insanı tanımlayarak sorunları aşacak çözümler üretme konusunda verdiği hiçbir yanıt yoktur. O nedenle toplum üzerinde etkide bulunamamıştır. Apoculuk, felsefede bunları aştı. Bilimsel bakış açısını özümsemekten Kürdistan gerçeğini buna göre tahlil etmeye kadar, bütün alanlarda önemli bir gelişme yaşadı. Diyalektik materyalizmin canlı ve yaşamı çözümleyen bir bilim haline gelmesi Kürdistan gerçeğinde, Apoculukla gerçekleşti. Geçen mücadele sürecini bu temelde ele almak ve değerlendirmek mümkündür.
Apoculuğun teorik bir çerçevesi var; sosyalizmi bir düşünce akımı, teorik çerçeve olarak ele alıyor ve çözümlüyor. Kendi felsefik bakış açısına uygun olarak olguları tahlil etme çabası içinde bulunuyor, ki bu Önderliğin en büyük çabalarından, dolayısıyla en fazla pratikleştiği sahalardan biridir. Birçok çevre böyle bir hususun hiç olmadığını sandı; Apocu hareketi teoriden, değerlendirme güç ve kabiliyetinden yoksun, salt bazı kalıpları bilen ve onun üzerinden eylem yapan bir güç olarak değerlendirdi ve salt bir eylem gücü olarak niteledi. Halbuki gerçek öyle değildi. Önderlik bunun tersini savundu. Böyle düşünenlere “biz işleri neyle yürütüyoruz, doğru anlaşılsın” dedi. Apoculuk işleri neyle yürüttü? Bu kadar gelişme neyle sağlandı? Apocu hareketin neyi vardı? Parası veya silahı yoktu. Bunların varolduğunu, bütün gelişmelerin bunlarla yaratıldığını öne sürmek, gerçeği saptırmak olur. Apoculuk, bütün gelişmeleri en başta düşünce ve değerlendirme gücüyle, bu gücü geliştirme azmi ve çabasıyla yarattı. Felsefede doğru bir bakış açısını geliştirme de aslında bu çabayla bağlantılıdır. Kendisini böyle bir düşünce gücünü geliştirmeyle sorumlu görünce, onu yaratmak için olay ve olguları nasıl ele alacağını ve değerlendireceğini, bakış açısının ve yönteminin ne olacağını daha doğru ve bilimsel düzeye getirmeyi gerektirdi. Bunun için felsefede yetkinleşme, derinleşme ve tutarlılık ortaya çıktı.
Bu bakımdan Önderlik gerçeğini, sosyalizm adına kapsamlı bir değerlendirme gücü olarak, çözümlemeleri de sosyalizmin teorik hazinesinin bir parçası olarak ele almak ve değer biçmek gerekiyor. Başka türlü yaklaşmak doğru değildir. Olgunun çözümlenmesini tam olarak vermemiş olabilir, tekrarı olabilir veya düzeni olmayabilir. Bu tür eleştiriler getirilebilir, bu mümkündür. Bu eleştirilere karşı savunma da yapılabilir, o da mümkündür. Mevcut koşullarımız, mücadele gerçeğimiz ve üzerinde çalışılan olgu olarak Kürdistan gerçeği ortadadır. Onu görmeden ve esas almadan hiçbir değerlendirme yapamayız. Onu dikkate almadan söylenecek her söz ezbere söz, gösterilecek her davranış kendimize göre davranış olur, dolayısıyla karşıdaki olguyu dikkate alan ve çözümleyen bir davranış anlamına gelmez. Ne olursa olsun çözümlemelerin büyük bir teorik güç, sosyalizmin teorik hazinesinin bir parçası olduğu yadsınamaz ve çarpıtılamaz bir gerçektir.
Apoculuk sosyalizmi bir ideolojik olgu olarak ele alıyor, onun özgürlük, eşitlik, adalet ve paylaşım ütopyasına sıkı sıkıya bağlıdır. İnsanlık için böyle bir yaşamı doğru, güzel ve mutlu bir yaşam olarak görüyor, dolayısıyla insanlığı böyle bir düzeye ulaştırmak için mücadele etmeyi ve çalışmayı doğru ve gerekli buluyor. Bu bakımdan insanlığa önerdiği yaşam özellikleri ve doğruları var, yaşamın belirlenmesinde bir taraf olma özelliği var. Buna tutku düzeyinde bağlı. Ütopyalarına müthiş bir inancı, bağlılığı ve tutkuyu ifade ediyor. Bu bakımdan ideolojik ütopyalar, toplum için yeni yaşam özellikleri önermekle birlikte onları gerçekleştirmek, onlara ulaşılmasını sağlamak için büyük bir inancı ifade ediyor. Sosyalizm gerçeğine, onun ütopyalarına inanması bu çerçevededir. Bütün bunlar işin teorik, düşünsel yanıdır. Bu anlamda Apoculuğu, sosyalizmin büyük bir düşünce akımı, ideolojik ve felsefik akımı olarak ele alma gerçeği söz konusudur. Apoculuk buna büyük anlam veriyor, bu bakımdan düşünce düzeyinde sosyalizmin yetkinleşmesi ve gelişmesi için yoğun çaba harcıyor.
Bu işin bir yanıdır. Diğer ve daha önemli olan yanı ise bunu yaşamsallaştırmak, mücadeleye kanalize etmektir. Bu bakımdan Apoculuk sosyalizmi gerçekten bir eylem kılavuzu, mücadele gücü ve yaşam gerçeği olarak ele alıyor, pratik bir olgu olarak görüyor. Bu konuda Önderlik ilkesi şöyledir; düşündüğün kadar yap, daha büyük şeyler yapabilmek için de daha fazla düşün. Önderliğin düşünme ve yapma diyalektiğini iç içe ve anı anında geliştiren bir tarza sahip olduğu bazı bilim adamları tarafından da tespit edilmiştir. Önderlik çizgisi düşünürken yapan, yaparken düşünen, dolayısıyla düşünce ve eylem birlikteliğini bu düzeyde kuran bir çizgidir. Bu, sosyalizm açısından da böyledir.
Apoculuk yaşam ve eylem gücüdür
Önderlik, sosyalizmi gerçekleştirdiği kadar ifade etti. Bu noktada tartışılan bazı hususlar var. Örneğin çeşitli çevreler tarafından hareketimizin ne kadar sosyalist olduğu, ne kadar olmadığı tartışılıyor. Bu konuda Apocu hareket şöyle bir ikilemi yaşıyor; kapitalistler, emperyalistler ve bunun günümüzdeki Avrupalı, Amerikalı temsilcileri tarafından en katı sosyalist, hatta komünist, marksist-leninist hareket olarak değerlendiriliyor ve yargılanarak mahkum edilmek isteniyor. Hatta Başkan Apo 1998-99 yıllarında çağımızın son devrimcisi, son sosyalisti olarak değerlendirildi. İşin bir yanı, üstelik sömürücüler açısından bakıldığında görülen yanı budur. Fransızlar ’93’te Önderlik gerçeğini “acaba bizim ideolojik çerçevemize, yani yaşam gerçeğimize, Fransız sistemine, Avrupa sistemine alternatif bir yaşam sistemi haline gelebilir mi? Öyle bir tehlike arz ediyor mu?” diye değerlendirmeye ve tartışmaya almıştı. Bu durum, basına da yansıdı. Yani Avrupa’nın geliştirdiği ve kapitalizmin çeşitli aşamalarda ortaya çıkardığı yaşam kalıplarına, yaşam sistemine bu düzeyde alternatif bir yaşam sistemi olarak görüyor. Uluslararası komplo, biraz da bu değerlendirmelerin sonucu olarak gelişti. Apocu gerçeklik böyle ele alındığı için büyük bir tehlike olarak görüldü ve bu tehlikeyi bertaraf etmek amacıyla uluslararası saldırı geliştirildi. Yani uluslararası komplonun Kürdistan’da oluşan statüyle, inkar ve imha sistemiyle, dolayısıyla Kürdistan’ı inkar ve imhaya alan uluslararası sistem gerçekliğiyle bağlantısı var. Kapitalist-emperyalist dünya sistemi orada oluştu. Bu, işin bir yanı, fakat bütün yanları değil. Kuşkusuz bu da çok önemli bir yöndür. Çünkü dünya sisteminin değişimini gerektiriyor. Nitekim Kürdistan’daki inkar statükosunu bozma yönünde gelişmeler olup onu zorladığında uluslararası sistem buna karşı saldırı yapmaktan, birlik olmaktan ve savaşa girmekten geri kalmadı. Uluslararası gericilik daha ’80’lerin ortasında böyle bir saldırı sürecine girdi, ’90’larda bunu daha fazla boyutlandırdı. ’90’ların sonunda ise bir uluslararası komplo düzeyine vardırdı. Bunun, bu sistemin parçalanması ve aşılmasıyla bağı var. Kürdistan’da gelişen mücadele, sistemi bu biçimde zorladı. Bu durumun bir de insanlık için öngörülen yeni yaşam sistemiyle bağı var. Yani sadece Kürt sorunu ve Kürdistan’daki inkar sistemiyle değil, o sistemi yaratan ve ayakta kalmasına yol açan uluslararası yaşamın, kapitalist yaşamın özelliklerini aşma ile de bağı var. Onun ideolojik çerçevesine ve kalıplarına karşı yeni bir ideolojik çizgi haline gelmesiyle, sosyalizmin bu biçimde geliştirilmesi ve temsil edilmesiyle bağlantılıdır. Bu noktada kanıt, uluslararası düzeydeki mücadeledir.
Kendini sosyalist sayanlar ise bunu tersinden ele alıyorlar. Türkiye’de, yine Türkiye dışında bazı çevrelerde bu tür değerlendirmeler yapılıyor. Özellikle reel sosyalist sistemin parçası veya uzantısı olan güçler Apoculuğu sosyalizm dışı bir akım olarak görüyor; yurtsever, demokrat, dolayısıyla sosyalizme müttefik olabilecek bir akım olarak değerlendiriyorlar. Bazıları iyi bir müttefik olarak görürken, başkaları tehlikeli bir müttefik olarak niteliyor, dikkatli yaklaşmaları gerektiğini düşünüyorlar. Biraz da herkes kendi algıladığı ve anladığı gibi tanımlıyor. Apocu sosyalizmin böyle bir gerçekliği var. Önderlik bu konuda şunu dile getirdi: “Biz, çok fazla deyimler veya tanımlarla uğraşmıyoruz, aslında yaşamın kendisiyle uğraşıyoruz. Tanımların içeriğini yaşamsallaştırmakla uğraşıyoruz. Sosyalizmin sözünü çok fazla etmek yerine iyi bir militanı, yaşayanı ve yaşatanı olmayı daha değerli buluyoruz.” Bu ne anlama geliyor? Apoculuğun pratikçiliği ve eylemciliği anlamına geliyor. Buradan baktığımızda Apoculuk başlı başına bir yaşam ve eylem gücüdür, pratik güçtür. Apoculuk, sosyalizmi söz düzeyinde değil, böyle ele alıyor. Bu, ideolojiye yaklaşımı da ifade ediyor.
İdeoloji nedir? İdeoloji sadece sözcüklerle ifade edilen bir olgu değildir; tersine yaşamın kendisi, yaşamda ortaya çıkan ve gerçekleşendir. Yaşam ölçülerinin sözle ifade edilmesi anlamına geliyor, dolayısıyla esas olan, yaşamda gerçekleşendir. Yaşamda gerçekleşmeyip söz olarak söylenenler ideoloji olarak tanımlanamaz; onlar boş laflar, hayaller, niyetler veya isteklerdir ama hiçbir zaman gerçekleşenler değillerdir. Dolayısıyla bazıları sosyalizmi bir niyet, istek veya hayal olarak ele alıyor ve sosyalizme laf düzeyinde yaklaşıyorlar. Sosyalizmin çok sözünü ediyorlar, her cümlede neredeyse on sefer sosyalizm kelimesini kullanmakla güçlü sosyalist olduklarını sanıyorlar, ama sosyalizmin ilk harfini bile pratikleştirmeye yaklaşmıyorlar. Önderlik, böyle yaklaşanları sahte sosyalistler olarak tanımladı. Buna söz sosyalizmi de denilebilir. Öyle olmaya gerek yoktur. Bu durum zayıflıktan veya örgütsüzlükten kaynaklanıyor olabilir. Güçsüz kişilikler hayal edebilir, niyetlerini geliştirebilirler, ama gerçekleştirme gücünü gösteremezler. Özlem duyarlar, özlemleri pratikte gerçekleştirilse, onu yaşamak da isterler, itiraz etmezler, ama kendileri gerçekleştiremezler. Dolayısıyla gerçekleştireni, yani militanı değil, yaşayanı olabilirler. Bu, güçsüz insanların işidir.
Bazıları da tüccarlık yapıyor, sosyalizmi pazarlıyorlar. Onu yaşayan bir olgu olarak değil, tersine üzerinde pazarlık yapılacak, kendi yaşamını sağlamak için satılacak bir olgu olarak ele alıyorlar. Sosyalizm adına bir şeyler söylüyor, söylediklerini de pazara sunarak para kazanıyor, böylelikle yaşıyorlar. Tabii bu sosyalist olmak değil, sosyalizmin pazarlayıcısı olmaktır. Kürdistan’da gelişen ilkel milliyetçilik ne kadar Kürtçüyse, bunlar da o kadar sosyalisttirler. Sosyalizmin satıcıları, sosyalizmi pazarlayarak yaşam elde edenlerdir. Türkiye’de böyle kesimler çok var. Zaten Apocu hareket, Türkiye’den kaynaklı olarak sosyalizm dışında görülmeye çalışılıyor. Yüzlerce sosyalist, bir sürü örgüt, grup ve parti var, bunların binlerce insanı var. Her gün, adeta dua edercesine sosyalizmin lafını ediyor, bu konuda yazıp çiziyorlar. Bazıları gerçekten iyi niyetlidir, bazıları da tüccardır, ama sonuçta eylemde yokturlar. Bazıları tüccar oldukları için, bazıları da güçsüz oldukları için eyleme girmiyorlar. Onlar, sosyalizmin militanı, dolayısıyla yaşayanı ve yaşatanı değil; sosyalizm altında bireysel olarak kendini yaşatmayı doğru bulan, bu bakımdan sosyalizme taraftar olanlardır. Ne yazık ki yaklaşımları ancak sosyalizm taraftarlığı düzeyinde olanlar, kendilerini sosyalizmin ideologları, teorisyenleri, liderleri olarak görüyor ve öyle gösteriyorlar. Türkiye’de ve Ortadoğu’da böyle bir çarpıklık var.
Kürdistan’da reformist milliyetçi akımlar böyle bir çarpıklığı geliştirmeye çalıştılar, ancak PKK buna izin vermedi. Apoculuk bu çarpık yaklaşımı önceden gördü ve maskesini düşürdü. Demek ki, Apocu sosyalizmin temel karakteri, onun yaşam ve eylem karakteridir, yani yaşama geçme özelliğidir. Apoculukta oportünizm yoktur. Oportünist olmadığı için de oportünistler tarafından sosyalizm dışına itiliyor. Çünkü sosyalist o olursa, oportünistlerin yüzü ortaya çıkar, maskeleri düşer. Onların gerçekte sosyalist olamadıkları, sosyalizmin teorisyeni ya da militanları olamadıkları ortaya çıkıyor. Bu nedenle afaroz etmeyi, sosyalizm dışına itmeyi gerekli buluyor ve bütün güçleriyle bunu sağlamaya çalışıyorlar.
Mücadelecilik Apoculuğun temel karakteridir
Mücadelecilik, Apoculuğun sosyalizmi ele alışının bir parçası, stratejiye ve taktiğe yaklaşımı, ideolojiyi örgüte dönüştürme, politikleştirme, dolayısıyla yaşama aktarma tarzıdır. Bu bakımdan Apocu sosyalizm, mücadele ederek değer yaratmayı ve yeniyi ortaya çıkarmayı esas alır. Bu yönüyle eski, geri ve gerici olanla çok yönlü bir mücadele içindedir. Bunu hem insan düzeyinde hem de toplum düzeyinde yapıyor. İnsandaki gerilik ve gericiliklerle mücadele ettiği kadar, toplumdaki gerilik ve gericiliklerle de mücadele etmeyi esas alıyor. Mücadelecilik, Apoculuğun temel karakteridir. Çünkü felsefesi değişim, yenilenme ve gelişmedir. Değişimi sürdürebilmesi, yenilenmeyi ve gelişmeyi yaratabilmesi için de sürekli mücadele etmesi gerekir. Önderlik PKK’yi tanımlarken çok sık olarak PKK’li olmanın her gün yeni başlangıçlar yapabilmek olduğunu dile getirdi. Bu, bir felsefi yaklaşımı, aynı zamanda bir ideolojik duruşu, yani doğrultuyu ifade ediyor, hareketin sosyalizm ölçüsünü ortaya koyuyor.
Apoculuk mücadeleyi nasıl yürütüyor? Tarz, tempo ve üslup örgüt yapısı içinde öne çıkıyor. Mücadeleyi kendinden başlatmak, çözümü kendinde gerçekleştirmek ve çareyi kendinde üretmek temel ilkedir. Apocu sosyalizm bir anda toplumda pratikleştirilemiyorsa, bunu toplumun maketinde yapıyor. Türkiye’de kendini çok sosyalist sayanlar, çok fazla laf yapıyorlar; her gün on sefer devrim yapıyor, sosyalizmi kuruyorlar, ama ortada hiçbir gelişme yoktur. Bunun karşısında Sovyetlerin yaptığı gibi kanunlar, yasaklar ve siyasi otoriteyle yaşamı değiştirip dönüştürme yöntemi var. Birincisi pratikte hiçbir şey yapmıyor. İkincisi, pratiği biraz geliştirdi, ama kalıcı olmadı, toplum tarafından benimsenmedi ve çözüldü, dolayısıyla bir sistem haline gelemedi. Apoculuk bunların ikisinden de ders çıkararak onları aşmayı içeriyor. Ne lafta bir mücadeleciliği, ne de kanun veya yasakla, zorla bir mücadeleciliği esas alıyor, toplum karşısına böyle çıkmıyor. Toplumu daha dar alanlarda çözümlüyor, örgütü böyle ele alıyor ve çelişkileri buraya taşıyarak burada çözüyor. Dolayısıyla toplumsal çözümlenmeyi burada geliştiriyor. Geriliği ve gericiliği burada alt ediyor, çok yönlü geliştirdiği mücadeleyle, buradan ürettiği çözümleri günlük yaşam ve çalışma içerisinde topluma taşıyor, toplumu yönlendiriyor ve değiştiriyor. Bu, önemli bir mücadele tarzı olarak gelişmiştir. Örgüt ile halk olgularının birbirinden ayrışmasını doğurdu. Lafta sosyalizmi ele alanlar ise bu noktada büyük bir kopukluk içerdiler, toplumla örgütü birbirinden çok kopardılar, ikisini birbirine hiç yaklaştırmadılar. İşleri yasalarla yürütmek isteyenler ise aynılaştırmaya çalıştılar. Apoculuk bu iki hataya da düşmüyor, tam tersine her iki olguyu da yerli yerine koyuyor, onlara rol biçiyor, ayrılıklarını ve bağlarını doğru kuruyor ve ikisine de rolünü oynatıyor. En keskin, şiddetli ve hızlı çözümleri öncüde, yani örgütte üretiyor ve çok yönlü bir çalışmayla topluma taşırarak toplumu değişim sürecine alıyor. Toplumdaki geriliklerle ve gericiliklerle mücadele ediyor, onları yıkıyor ve değiştirmeye çalışıyor. Bu, önemli bir tarzdır.
Böyle olunca örgüt dar bir sınıf, ulus veya cins örgütü değil, geniş ve bütün kesimlere açık bir örgüt oldu. Kürt ulusal özellikleriyle sınırlı kalmadı. İlk örgütlenme sürecinde adını işçi partisi olarak koysa da, dar bir sınıf hareketi olmadı. Toplumda geçerli ölçü olarak dar bir cins hareketi, yani bir erkek örgütü olarak da ortaya çıkmadı. Baştan bütün bunları aşmayı, toplumun bütün kesimlerine açık olmayı bildi. Bu durum, hareketin mücadele anlayışından kaynaklandı. Toplumun bütün çelişkilerini taşıyabilmesi, onları çözüm ortamına alabilmesi için böyle davranması gerekiyordu ve böyle yaptı.
Bu, kuşkusuz basit veya kolay bir iş değil, çok yoğun ve şiddetli mücadelelere yol açan, büyük bir zorlanma ortaya çıkaran bir durumdur. Örgütü tehditlerle ve tehlikelerle yüz yüze getiriyor, çok çalışmayı ve mücadele etmeyi gerektiriyor, buna zorluyor. Çözümü de bu üretiyor, kalıcılık buradadır. Sorunların çözümü öncü örgütte gerçekleşiyor, dolayısıyla örgüt daha çok zorlanan oluyor. Bu anlamda militan da rahat bir durumda olmuyor, çok yoğun ve hızlı bir yenilenmeyi, başkalaşımı yaşamak zorunda kalıyor, dolayısıyla üzerinde en çok mücadele edilen oluyor. Kendisi mücadeleye öncülük etmek için örgüte katılıyor, fakat en fazla mücadelenin zemini oluyor, üzerinde mücadele edilen bir olgu konumunda oluyor. Bir denek, maket gibi işlev görüyor. Üzerinde çözüm üretildikçe bu, toplumun çözümlenmesi oluyor. III. Kongre’de Önderlik, “Burada çözümlenen an değil tarih, kişi değil sınıf ve toplumdur” demişti. Örgütün anlık mücadelesinde bir bütün olarak tarihin çözümlenmesini yaratma, militanda ise bütün toplumu çözüme uğratma olgusu var. Bunun için Apocu hareket, toplumun bütün kesimlerini içine alabildi.
Buradan yola çıkarak birçok insan PKK yapısını çok karışık gördü, hatta çok fazla sorunları yüklenen bir yapı olarak değerlendirdi. Ortalıkta kalmış, aylak takımının hareketi olarak değerlendirenler de az değildi. O duruma bakarak, “bundan bir şey çıkmaz, kendi yükü altında eriyip gider” diye hesap yapanlar da çok oldu. Ama bütün hesaplar Önderlik çizgisinin sosyalizm anlayışının insanı ele alış ve çözümleyiş gücü karşısında boşa çıktı. Kendi içinde dağılacak bir örgüt olması beklenirken, gericiliği dağıtan bir örgüt oldu.
Apocu hareket bir emek hareketidir, ama hamalca veya lafta bir emek hareketi değildir. Gerçekten üreten, yaratan, insana ve topluma hizmet eden bir emeğin sahibidir. Bu bakımdan Apocu sosyalizm bir emek hareketi, çalışma, çaba ve üretim hareketidir. Dolayısıyla bir hizmet hareketidir; Apoculuk sosyalizmi ve sosyalistliği topluma ve insana hizmet olarak görür. Önderlik bundan zevk aldığını, Kürt insanı değişip geliştikçe, Kürt toplumu insanlıkla bütünleştikçe ve insanlığa hizmet edecek adımlar attıkça müthiş haz aldığını birçok kez dile getirdi. Kendisini tümüyle bir hizmet gücü olarak tanımladı ve militanlığı öyle ele aldı. Önderlik, hizmet eden militanların eşit yapısı içerisinde, hizmette birinci olduğunu dile getirdi. Apocu felsefenin yaşama yaklaşımı, sonsuz hizmet yaklaşımıdır; hiçbir çıkar gözetmiyor, hiçbir engel tanımıyor ve topluma hizmet için bütün imkanları kullanmayı esas alıyor.
Önderlik buradan yola çıkarak mülkiyet konusunda önemli bir çözüm yarattı. “Ben bir şeyi kazanmayı değerli bulurum, kazanmak için çalışmayı” dedi ve umudun zaferden daha değerli olduğunu dile getirdi. Eğer zafer bir sonuç olacak, bir kalıba, yani son noktaya götürecekse, onu değerli bulmadığını ortaya koydu. Her zaman yeni sonuçlar yaratmak için umutlu olmayı ve o umut çerçevesinde çalışarak üretim yapmayı değerli buldu. “Sonuca vardırılan, elde edilen bir şeyin benim için anlamı biter, değerden düşer, onu bırakırım” dedi. Yani mülk edinmedi, mülkiyet sahibi olmayı reddetti. Sosyalizmin özü burada yatıyor. Özel mülkiyet, hiçbir şey üretmeden başkalarının ürettiğini çalmayla gelişti ve sınıflı toplum bununla oluştu. Çalışıp bir şeyler üreten ve ürettiğine sahip olarak yaşamak isteyenleri sosyalizmin militanları değil, yaşayanları olarak değerlendirmek daha doğrudur. O tarz sosyalizme bağlanmak ve sosyalizmi öyle anlamakla Apocu hareketin sosyalizm tanımının anlaşılması, onun militanlığına girilmesi mümkün değildir.
Bazıları bunu ahmaklık olarak değerlendiriyor. Örneğin son zamanlarda içimizde bazıları “bizi kullanmak istiyor, çalıştırıyorlar. İmkan ve yetki vermiyorlar. Kendimizi kullandırtmayacağız” diyorlar. Bunu hareketimiz içerisinde en fazla Fatma söylüyordu, Önderliğe “kendimi kullandırtmayacağım” diyordu. Önderlik, “ben kendim de öyle yapıyorum. Benim için bir yaşam felsefesi, varlık gerekçesi; çalışmak, üretmek ve hizmet etmektir” diyor ve herkesi bunu gerçekleştirecek yolda rol sahibi kılıyordu. Yani “ben kendime bu rolü biçtim: Örgütçü olarak, örgütlenmek iddiasıyla ortaya çıktım. Kendim de dahil herkesi, belirlediğimiz amaç doğrultusunda rol sahibi kılmak, çalıştırıp hizmet ettirmek için her türlü şeyi yaparım. Bu benim asli görevimdir” diyordu. Biri hırsızlamak, egemen olmak, sağdan soldan toplayarak mülk sahibi olmak anlayışı iken, diğeri hizmet anlayışı; çalışma, çalışmayla üretme ve ürettiğini toplumun hizmetine sunma anlayışıdır. Sosyalizm budur, dolayısıyla sosyalist militanlık budur. Bu, sıradan bir yaklaşım değil, fedakarlık ve cesaretin en ileri düzeye çıkartılmasıdır.
Sosyalizmin insan ve topluma yaklaşımı en çok değerlendirilen hususlardır. Sosyalist anlayışın merkezinde insan ve toplum vardır. Savunmalarda Önderlik bunu çözümledi, birey olarak gelişmek ve topluma hizmet eden özgür birey haline gelmekle toplumsal özgürlüğün gelişmesi arasındaki bağı iyi ortaya koydu ve bunları geliştirmenin doğru sosyalist anlayış olduğunu gösterdi. İnsanı yeniden yaratmak, her insanda büyük gelişmeler yaratılabileceğini esas alarak buna inanmak ve böylece insanı yüceltmek, geliştirmek için sonsuz çaba içerisinde olmak, Önderliğin sosyalizm anlayışının önemli bir parçasıdır. İnsanı sevmeyen, geliştirmeyen, insana değer biçmeyen sosyalist olamaz. Bu durum, toplum açısından da geçerlidir. Sadece insan ve toplum mu? Bütün canlılar açısından öyledir. Önderlik “karınca ezmez bir kişiyim” dedi. Önderlik bütün canlılara büyük değer biçti ve onları korudu. Doğa ve hayvan sevgisi ileri düzeyde varolan bir husustu. Zaten Demokratik Uygarlık Manifestosu bütün bunları çok daha iyi inceledi ve birer ilke haline getirdi. Böylece sosyalizmde yeşil hareketin bütün kollarını içimize aldık, hatta onu aşıyoruz. Onlar bu hareketin gelişimini bir tepki olarak ele alırken biz, yaşamın bir parçası olarak ele aldık.
Başkan Apo, sosyalizmi kadın özgürlük ideolojisiyle derinleştirdi
Üzerinde durulması gereken bir diğer husus da Apocu sosyalizmin özgürlük ve eşitlik kavramlarına yaklaşımıdır. Apocu sosyalizmin çözüm noktalarını iyi yakalama, çelişkileri iyi tanımlayıp doğru yöntemlerle çözme ve böylelikle toplumun özgür ve eşit kılınmasını temel çelişkilere giderek gerçekleştirme yönünde bir arayış var. Başka sosyalist yaklaşımlar bundan çok kaçtılar, özellikle pratiğe geçtikçe bunu yaptılar. Lenin Rusya’da aile, kadın-erkek ilişki, sevgi ve aşk çözümlemesinde özgürlük ve eşitliği yakalamak konusunda küçük burjuva eşitlikçiliğini, yani çıkar arz eden ilişkilenme tarzını özgürlük olarak kabul eden yaklaşımı eleştiren ve bu noktada sonsuz bir derinliğe doğru gitmeyi esas alan düşünsel bir yaklaşımı kısmen gösterdi. Rus aydınları arasında yürütülen tartışmalarda tercihini ve yaklaşım olarak esas aldığı doğrultuyu iyi ortaya koydu. Küçük burjuva sosyalizmini, onun hızla bir kalıba girerek kendini yaşatmak isteyen ölçülerini reddetti ve bunların maddiyata, karşılıklı çıkar elde etmeye dayandığını gördü, eleştirdi ve mahkum etti. Fakat Ekim Devrimi ardından sosyalizmi uygulama düzeyi geliştikçe pratiğe hakim olan, büyük ölçüde küçük burjuva ölçüler oldu. Reel sosyalizm pratiği, özgürlük konusunda toplumu gözeneklerinden değiştirmeyi göze alamadı, bundan saptı.
Apocu sosyalizm, bunun tersini ele alıyor. Bizim hareketimiz gerçeğinde pratiğe atıldıkça ve pratik gelişme sağladıkça toplumun derinliklerinde olan baskı, sömürü, eşitsizlik ve adaletsizlik olgularını açığa çıkartarak çözümleme durumu ortaya çıktı. Apocu sosyalizm sınıf çelişkisini ve ulus çelişkisini daha kapsamlı ele alarak bunlarla birlikte cins çelişkisini, onun sınıf ve ulus çelişkisiyle bağını, onları besleyen ve yaşatan temel öğe olma durumunu daha açık ve derinlikli olarak gördü, bunun üzerinde derinleşti ve buradan eşitlik ve özgürlüğü geliştirmeye çalıştı. Dolayısıyla bu durum herkesin kaçtığı, hiç kimsenin el atmadığı bir olguya daha götürdü. Biraz düşünen, anlayan çevreler Kürt sorununa el atmaktan kaçınıyordu. Bunun üzerine Önderlik “bizim üzerimize kaldı, çünkü herkes kaçındı” dedi. Dünyanın belli başlı sosyalistleri, neredeyse bütün önderleri kadın sorunundan, kadın özgürlüğü olgusundan kaçındılar. Dolayısıyla o da Önderliğin üzerine kaldı. Önderlik kaçınmak, yüzeysel ele almak veya idare ederek geçiştirmek yerine, olgunun üzerine gitme ve onu tanıyarak çözümleme yaklaşımını esas aldı. Dolayısıyla bütün sorunları omuzladı. Dünya gericiliğinin Önderliği bu kadar tehlikeli bulmasının nedeni budur.
Apocu sosyalizm, sosyalizmin özgürlük ve eşitlik ütopyasının sadece ulusların özgürlüğü ve eşitliği veya sınıf özgürlüğü ve eşitliği olmadığını, onların temelinde cins özgürlüğü ve eşitliğinin yattığını, bu temelde kadın özgürlük çizgisinin toplumsal özgürlük ve eşitlik çizgisinin esası olduğunu belirledi. Böylece sosyalizm ideolojisini kadın özgürlük ideolojisiyle derinleştirdi. Ölçüleri en feodal, geri ve egemenlikçi bir toplumda bunu yaptığı için de dikkatli ve yöntemli davrandı. Mücadele tarzı biraz da buradan kaynaklandı. Zorluklar, tehlikeler ve tehditler var diye kaçmadı veya vazgeçmedi, ama üstünkörü de yaklaşmadı. “Doğru budur” diye çok dogmatik veya kalıpçı yaklaşmadı. Öyle yaklaşsaydı hata yapmış olurdu, dolayısıyla kaybederdi. Bunları yapmak yerine adım adım gelişme çizgisi izledi, gericiliği eleştirmeyi esas aldı. Bu konuda temel veri olarak örgütü geliştirmeyi öngördü. Bütün bunlar bir pratikleşme alanı buldu. Toplum bundan oldukça etkileniyor, bu sistem toplumsal değişime iyi yön veriyor.
Öte yandan gericilik kendisi için varolan tehlikeyi iyi görüyor, bu nedenle Önderlik gerçeğini kendisi için çok sinsi buluyor. Özal “elini versen kolunu kaptırırsın” diyordu. Bu nedenle hiç kimse elini vermedi ve uluslararası komplo temelinde hareketimize karşı birleştiler. Apocu sosyalizmde ideolojik derinlik ve onun içerisinde Kadın özgürlük hareketinin yeri başattır. Sosyalist çizginin kadın özgürlük çizgisiyle bütünleştirilerek, bu çizgide derinleştirilme durumu söz konusudur. Bu yaklaşım, Marks’ta gelişmedi. Lenin “Nasıl Yapmalı”da bazı şeyler geliştirmeyi öngördü, o düşünceyi biraz benimsedi, ideolojik olarak öyle olmasını da istedi, ama geliştirmedi, pratikleştirmeye ise hiç girmedi. Dolayısıyla sapma kolay gelişti. Çok fazla leninist teori olmasına rağmen Sovyet pratiğinin farklı olması bundan kaynaklıdır. Bütün bunları düşünce ve pratikte birbirine bağlı, tutarlı, derinlikli ve kapsamlı olarak geliştiren, sosyalizmin özgürlük ve eşitlik ütopyasını doğru anlamaya, toplumu doğru çözümleyip geliştirmeye götüren, Apocu gerçeklik oldu.
Apocu sosyalizmin, sosyalist yaşamı kuracağı alan örgüt alanıdır. Onun dışındaki söylem bir iddiadır. Çok değişik özellikleri öngörebilir, ama fazla değeri yoktur. Bir düşüncenin iddiası ve söylemi ne olursa olsun değeri gerçekleşme düzeyiyle, dolayısıyla militan ve örgütte yarattığı etki ve onlarda yaşamsallaşma düzeyiyle ölçülür. Düşünce olarak ortaya koyduğumuz, söylem olarak formüle ettiğimiz olgular, Önderlik gerçeğinin çözümlenmesini, yani sosyalizmin Önderlik gerçeğinde yaşamsallaşmasını ifade ediyor. Bu da bir gerçekleşmedir. Bu bakımdan eğer bir özellik örgütte yaşamsallaşmamışsa, o özelliğin Apocu sosyalizmin özelliklerinden biri olmadığı şeklinde değerlendirilemez. Önderlikte yaşamsallaşması, bir gerçekleşmedir. Örgütte birçok özellik az, yetersiz veya çarpık yaşamsallaşıyor. Dolayısıyla Apocu sosyalizmin özelliklerini ve ölçülerini Önderlik yaşamından, mücadele pratiğinden ve tarzından çıkartmak esastır. Bu anlamda belirtilen ölçüler ve yapılan tahliller soyut değildir, Önderlikte yaşamsallaşanın ifade edilmesidir.
Ayrıntıya inildiğinde, bunun çok daha değişik yönlerinden söz etmek mümkündür. Çünkü çok kapsamlı, bütünlüklü ve derinlikli bir yaşam; çok duyarlı, dikkatli, ölçülü, bilinçli, umutlu ve heyecanlı bir yaşam var. Bu bakımdan Apocu sosyalizm, öncelikle bir gerçekliktir, yaşama dönüşmüş, kanıtlanmış bir olgudur. Bu nedenle soyut veya yüzeysel ele alınamaz, çarpıtılamaz veya tereddütlü yaklaşılamaz. “Bu yapılmaz, olmaz. Kim olur diyorsa gelsin, yapsın” denemez. Bir de “Önderlik ölçülerini, dolayısıyla sosyalist ideolojiyi ancak Önderlik yaşar, biz yaşayamayız” yaklaşımı oldukça hakim bir yaklaşımdır. Bu, şu anlama gelir; “Önderliğin kendisi söyler ve yaşar, ama Önderliğin ölçüleri ve özellikleri, yani çizgisi, istemleri yaşama aktarılmaz, pratikleştirilmez, toplum bunu yaşayamaz. O zaman Önderlik bir hayaldir, gerçek olmaz.” Bunun tehlikeli bir yaklaşım olduğu açıktır. Bu yaklaşımdan dolayı geçmişte Önderlik ölçülerini çok dikkate almama, hatta görse bile “ben yapamam” diyerek baştan kendini o ölçülerle ve özelliklerle yaşam içine çekmeme yaklaşımı bizde çok hakim oldu. Bu yanılgıdan kurtulmak ve ona asla düşmemek gerekiyor. Bu bakımdan Önderliğe, ideolojik çizgiye yaklaşımın doğru olması gereklidir.
Sosyalizm, yaşamın kendisidir
Önderlikte somutlaşan bu ideolojik çerçeve, yani ölçüler ve özelikler örgütte ne kadar yaşamsallaşmış durumda? Topluma ne kadar yansıyor, toplumu nasıl ve ne düzeyde etkiliyor? Örgüt, Önderlik çizgisinin yaşamsallaşma ve yaşamsallaştırılma alanıdır. Her çizgi kendi ölçülerine göre kadro ve örgüt yaratır. Mevcut örgütümüz ve militan gerçekliğimiz, örgütsel şekillenmemiz, yaşam özelliklerimiz Önderlik çizgisine, Apocu sosyalist ideolojiye göre şekilleniyor ve ona göre militan istiyor, onu yaşamsallaştıran ve temsil eden alan oluyor. Bu bakımdan üzerinde mücadele edilen insan ve toplum gerçeğinin aynası oluyor. Düzen, yani gericilik ile Önderlik gerçeği böyle bir mücadele yürütüyor. İkisi arasındaki mücadele kendisini örgütte ve militanda somutlaştırıyor. Bu anlamda önemli bir düzey var; ideolojik çizginin, sosyalizmin güçlü militanlaşma ve örgütleşmeyi yaratma durumu var. “Sadece Önderlikte somutlaşmış, onun dışına taşmıyor, yaşamsallaşmıyor” demek, gerçeği kesinlikle ifade etmez. Dünyada yaşanan örneklerden çok farklı bir biçimde sosyalist ölçülerini ve ideolojik özelliklerini yaşamsallaştırmak için müthiş çaba harcayan, bu yönlü mücadele yürüten bir örgüt ve militan yapımız var. Sözle değil, söylediği kadar yapmayı esas alan, bu temelde yapan ve yaptırtan bir örgüt yapımız var. Önderlik gerçeği böyle, dolayısıyla örgüt de bu temelde şekilleniyor ve böyle gelişiyor.
Örgüt yapımız sosyalizmde önemli bir düzeyi yaşıyor. Uluslararası gericilik, komplocu saldırı sürecinde bunu doğru değerlendirmedi ve küçümsedi, ama komplonun hesapları boşa çıkartıldı. Bu da bir kanıtlanma durumudur. Aslında örgütümüz, örgüt yapısı ve militan yapısıyla bir sınavdan geçti ve uluslararası komplo karşısında ulaştığı düzeyiyle kendisini kanıtladı. Örgütü bu düzeye getiren, uluslararası komplonun hesaplarını boşa çıkartacak güce kavuşturan, hareketin ideolojik özü ve sosyalist ideolojinin gerçekleşme düzeyidir, yine ideolojik çizgisine uygun olarak ve onu esas alma temelindeki örgütlenmesi, pratikleşmesi ve yaşam ölçülerini ona göre oluşturmasıdır. Böyle olmasaydı taş üstünde taş kalmazdı. Onların dikkate almak istemedikleri husus, ideolojik çizginin militan ve örgütte sağladığı gelişmeydi. Bunun komployu boşa çıkartacak bir güç ve sağlamlıkta olduğu, öyle bir düzey kazandığı, hareketin yaşadığı değişim ve yeniden yapılanma ile komplo karşısında onunla mücadele eden bir güç kazanmasıyla kanıtlandı. Bu bir kanıtlanmadır. Gericilik, diğer süreçleri Önderlik zorlaması olarak algıladı, öyle görmek istedi ve gösterdi. Onun için ulaşılan düzeyin bir örgütsel gelişme olduğuna inanmadı. Fakat uluslararası komplo karşısında örgüt ve militan kendi ayakları üzerinde kalıp kalmayacağı noktasında en somut denemeyi yaşadı. Artık o tür düşünceler ileri sürülemez. Aslında baştan beri mücadele içerisinde Önderlik çizgisinin pratikleşme düzeyi, kendi özelliklerine uygun militan ve örgüt yaratma gerçeği vardır. Bu gerçeklik hareketin halkı etkileme düzeyiyle, zindanda, yurtdışında, gerillada, kadın hareketinde, serhildanda, propaganda ve ajitasyonda kanıtlandı. Hareket bütün gerici saldırılara rağmen onlarla mücadele ederek ayakta kalmayı ve gelişme sağlamayı bildi. Bunu yürüten militanlar ortaya çıkardı, militan ölçüyü en ileri düzeydeki fedakarlık ve cesaret ölçüsü düzeyine vardırdı ve fedailiği ortaya çıkardı. Bunun kanıtı olarak on binden fazla şehit, gericiliğin saldırıları karşısında ayakta kalan bir örgüt yapısı var.
Bütün bu güç, ideolojiden geliyor. Örgütsel yaşam, militan yaşam ideolojinin kendisi demektir. Bu gücü veren sosyalist ideolojinin kendisidir. İdeolojinin militanda ve örgütte pratikleşmesiyle bu güç ortaya çıkıyor. Dolayısıyla Önderlik çizgisinin çok güçlü bir pratikleşme düzeyi, ortaya çıkardığı müthiş bir ilerleme düzeyi var. Sosyalizmin yaşamsallaşmasını ifade eden çok ileri yaşam ölçüleri var. Bunlar, dünyada örneği bulunmayan ölçülerdir. Bizim gibi oluşmuş başka bir örgüt yoktur. İç yaşamını bu biçimde düzenleyen, bireysel yaşam özelliklerini büyük ölçüde durduran, onun yerine toplumu yaşayan, fedakarlığı ve cesareti bu düzeye vardıran başka bir örgüt yoktur. Bu, çok ileri bir durumdur. Büyük kuvvet burada ortaya çıkıyor. Tarihte bazı kişiler böyle yaşamışlar, örneğin peygamberler, günümüze kadar insanlığı büyük ölçüde etkileyen kişilikler olmuştur. PKK’de ise binlerce peygamber var, üstelik bunların peygambersel yaşamı çok bilinçli, tutkulu ve en ileri düzeyde gerçekleştirme durumları var.
Bu düzeyi görmemek, derinliğine anlamamak, küçük görmek kesinlikle kabul edilir bir durum değildir. Anlamamayı ifade ediyor, ki anlamamak tehlikelidir. Anlamamanın mutluluk vereceği düşüncesi, bir çarpıtmadır. Anlamamak tehlikeli olmak, serseri mayın gibi ortada bulunmaktadır. Önderlik ısrarla doğru ve yeterli anlaşılması gerektiğinden söz ederek anlaşılamaz veya doğru anlaşılmaz olmaktan endişe ettiğini belirtiyor. Demek ki, biz yetersiz ve hatalı yaklaşamayız, anlamazlık edemeyiz. Anlayarak değer biçmek, bir de inkarcı olmamak, bozmamak, çarpıtmamak, zayıflatılması üzerinde kendini yaşatmayı istememek, hırsızı olmamak büyük önem taşıyor.
Bu çerçevede on binleri bulan gerilla düzeyimizin dünyada kendine sosyalist diyen herkesten çok daha ileri bir sosyalizmi yaşama ve yaşatma gerçeği var. Kürdistan’daki gerilla birey ve örgüt olarak dünyada sosyalizmi en ileri düzeyde yaşayan bir pratiği ifade ediyor. Sosyalizmin ne olduğu, nasıl yaşandığı ve yaşatıldığı, yani sosyalizmin nasıl militanı olunduğu, kendisini Apocu harekette çok iyi gösteriyor. Kürt insanının ve toplumunun mevcut durumda bundan daha kutsal ve yüce bir değeri yoktur. Kuşkusuz tarihte böyle büyüklükler çoktur, insanlık bu büyüklükler üzerinde yaşamış ve bu güne gelmiştir. Hemen hemen her toplum böyle büyüklükler yaratmış, her halkın tarihinde böyle büyüklükleri ortaya çıkardığı dönemler olmuştur. Toplumlar o dönemlerin ortaya çıkardığı değerler ve birikimler üzerinde varoluyor ve yaşıyorlar. Apocu hareketin Kürdistan’da ortaya çıkardığı düzey de onların bir parçası, daha ileriye götürülmesidir. Binlerce militana ulaşmış, on yıllar süren bir mücadele gerçeğini ortaya çıkarmıştır. Bu anlamda dünyada gerçekleşen sosyalizmin en ileri düzeyiyiz; yaşamı durduran, mülk edinmeyi ortadan kaldıran, tamamen topluma hizmeti, üretimi ve ortak değer yaratmayı esas alan ve onu paylaşan bir biçimiyiz. Çokça dile getirilen ihtiyacı kadar almak, gücü ve yetenekleri kadar vermek ilkesi, bizde, güç ve yeteneklerini tümüyle vermek, ihtiyacı kadar bile değil, fiziki yaşamını sürdürecek ve imkanlar elverdiği ölçüde almak şeklini alıyor. Yani komünizmin ölçüleri olarak belirlenen çerçeveyi bile aşma durumu var.
Başkalarının bol bol sosyalist laf etmesi, onların gerçekten sosyalist oldukları anlamına gelmiyor. Sosyalizm, yaşamın kendisidir. İnsanın ne söylediğine değil, nasıl yaşadığına bakmak lazım. Biz ölçüyü böyle alıyoruz. Apoculuk söze değil, pratiğe bakan ve gerçekleşmeyi esas alan bir harekettir. Dolayısıyla kendisini gerçekleştiği kadarıyla ele alıyor; hayalci veya çok ütopik değil, kendisini abartmıyor, övmüyor, hatta çok fazla eleştirel yaklaşıyor. Aşırı hayallere kapılmamak, kendini abartmamak, dolayısıyla gerçekler dünyasından kopmamak için bunu yapıyor. Bu da gelişme yaratıyor. Dolayısıyla sosyalist toplumun bir maketi olarak örgüt ortamında sosyalist yaşam bu biçimde geliştiriliyor.
